Vlinder mee

Eén van de meest bijzondere diersoorten vind ik toch wel de vlinder. Van het bijna onopvallende bruine zandoogje tot de geel, zwart getekende en blauw ingekleurde koninginnepage, ze zijn allemaal prachtig. Het wonder van de totale metamorfose van dikke rups naar elegante vlinder maakt dat mijn oog altijd  getrokken wordt naar dit kleurrijke gefladder. Voor mij staat dit beestje symbool voor alle grote veranderingen in het leven. Sterker nog, voor mij zíjn sommige vlinders een soort van gedenkteken voor belangrijke personen ín mijn leven.

Zo  waren we jaren geleden met de kinderen op vakantie in de Alpen, waar we terecht kwamen bij een bergstroompje. Daar zijn er zoveel van, zo’n riviertje ontstaan uit smeltwater, dat langs de berg naar beneden stroomt. De jongens speelden met de stenen en bouwden dammen in het water. Ik zat op een grote steen toe te kijken met mijn wandelschoenen bij de rand van het stroompje. Een enorme zwerm vlinders was hier neergestreken, volop drinkend van het koude, heldere water. Op een gegeven moment klom er ééntje op mijn schoen. ‘Zo, jij durft!’, dacht ik toen. Na een tijdje wiebelde ik wat met mijn tenen, maar het vlindertje bleef zitten. Dit is echt een durfal! Misschien heeft hij nog wel meer lef! Voorzichtig bracht ik mijn vinger vlakbij het beestje. En ja, hoor, even later kroop hij op mijn hand…

‘Jongens, kom eens kijken, een vlinder!’ De kinderen kwamen naar mij toe en wilden ook dit beestje vasthouden. Voorzichtig bracht ik de vlinder over naar de kinderen, en even later ging hij van hand tot hand. Wat een bijzondere ervaring! Zo’n kwetsbaar ding, en dan van de één naar de ander, zonder enige schuwheid! Na een tijdje wilden we verder gaan met de auto. Maar ja, de vlinder wilde óók met ons mee. Na twee pogingen heb ik hem toegesproken en erop aangedrongen dat hij toch beter hier in de bergen kon blijven. Hier is voedsel en water, in die warme auto leg je het echt zo af, jongen. Ondertussen vroeg ik me af, waar ik mee bezig was, het toespreken van een vlinder? Maar blijkbaar begreep hij de boodschap en de derde keer konden we hem achterlaten bij zijn soortgenoten.

Het was een ervaring om nooit te vergeten! Het leek alsof dit een teken was uit een andere wereld van misschien wel mijn overleden grootmoeder. Deze plek in de bergen hadden mijn ouders ook bezocht en mijn moeder was erg onder de indruk van dit bezoek. Voor mij was het gebied niet veel mooier dan andere dalen in de Alpen, maar door deze ervaring is dit dal toch onvergetelijk geworden. Dit kan geen toeval zijn! Sindsdien wordt mijn oog altijd getrokken naar vlinders. Daarom heb ik zojuist een app gedownload waar ik mee kan ‘vlinderen’ en een bijdrage kan leveren aan de inventarisatie van alle soorten in ons land. Tegelijkertijd is deze ‘Vlindermee’ een handige gids om de juiste soort vast te stellen. Zo blijkt de vlinder op de foto hierboven het grote dikkopje te zijn. Je raadt het al, er komt ook een buddleja, oftewel vlinderstruik, in mijn wildernis. Stoeltje erbij en vlinders tellen maar!